W latach 1946-1951 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Związany był z kręgiem II Grupy Krakowskiej oraz międzynarodowym ruchem artystycznym „Phases”. W 1948 roku zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, a w 1955 roku zdobył nagrodę na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale. Od 1954 roku związany był pracą pedagogiczną z warszawską Akademią Sztuk Pięknych. W 1987 roku uzyskał tytuł profesora. Kierował pracownią malarstwa aż do przejścia na emeryturę w 1998 roku.
Tchórzewski zajmował się malarstwem, grafiką, a także poezją. Początkowo tworzył w duchu malarstwa figuratywnego. Wykorzystywał wówczas stylistykę bliską surrealistom. Z czasem fantastyczne krainy świata wyobraźni zaczęły przybierać formy bardziej abstrakcyjne, aż w końcu przeobraziły się w kompozycje przypominające erupcje materii. Artysta eksperymentował z fakturą obrazu, komplikując ją i urozmaicając. W dojrzałych latach twórczości skłonił się ku tematyce religijnej. Za swoją działalność artystyczną uhonorowany został m. in. niezależną Nagrodą im. Jana Cybisa oraz Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida.