Od wczesnej młodości związany z Pizą, gdzie studiował sztuki dekoracyjne w Technicznym Instytucie Przemysłowym, prawdopodobnie pod kierunkiem malarza Nicola Toricciniego, a następnie doskonalił swoje umiejętności w Szkole Sztuk Pięknych w Lucce, w pracowni Edoardo Gordigiani, oraz pointylisty Fausto Ciompi delle Notti. W pierwszym dziesięcioleciach XX w. jego malarstwo oscylowało wokół nurtu postcezannowskiego, co mogło być wynikiem nieudokumentowanego pobytu artysty w Paryżu. W 1930 r. Vittorini obejmuje katedrę malarstwa w Akademia di Belle Arti di Brera w Mediolanie – stanowisko to piastuje nieprzerwanie do emerytury, utrzymując jednak swoje związki z Pizą, gdzie często powraca na długie i pracowite wakacje. Owocem tych pobytów są liczne, przepełnione światłem widoki miasta i okolic. Vittorini brał udział w licznych wystawach krajowych i międzynarodowych, m.in. Biennele w Wenecji, Quadriennale w Rzymie i Permanente w Mediolanie. Miał również wiele wystaw indywidualnych.