Wśród 62 obiektów kwietniowej aukcji w LIBRZE znalazły się dzieła czołowych artystów XX wieku, takich jak Wojciech Fangor, Edward Dwurnik, Zbigniew Makowski, Jan Tarasin, Erna Rosenstein, Jan Dobkowski, Marek Sapetto, Jerzy Grabowski, Dorota Grynczel, Rafał Olbiński, a także nowych twórców, którzy ambitnie wkraczają na polski rynek sztuki, takich jak Anna Szprynger, Marta Pokojowczyk, Paweł Kałużuński czy Bartek Otocki.
Katalog aukcyjny: https://artinfo.pl/katalogi-aukcyjne/21-aukcja-sztuki-xx-i-xxi-wieku
13 kwietnia o godz. 19:00
Relacja LIVE
W roku 1953 Wojciech Fangor zaczyna eksperymentować, bada środki wyrazu, które określają, budują przestrzeń wewnętrzną na zewnątrz, ukazuje wielość możliwych perspektyw. Staje wprost przed jednym z najważniejszych swoich problemów artystycznych- zagadnieniem przestrzeni. Rozmyślania nad nim to rysunki, obrazy, formy przestrzenne, nazywane przez autora strukturami. (cyt. za: Szydłowski S., Fangor. Prace na papierze w kolorze, Fundacja Polskiej Sztuki Nowoczesnej, Warszawa, 2007.)
Początek lat 70. XX wieku to wyjątkowy moment dla prac na papierze Wojciecha Fangora. Był to czas, kiedy jego wielkoformatowe, opartowe płótna za sprawą wystawy w nowojorskim Muzeum Guggenheima zostały dostrzeżone i docenione przez krytyków i odbiorców sztuki na całym świecie. Po tym międzynarodowym sukcesie artysta powrócił do tworzenia prac na papierze – medium, które było mu szczególnie bliskie na początku jego artystycznej drogi. W tym okresie kontynuował swoje opartowe poszukiwania, skupiające się na wrażeniu ruchu w obrazach oraz interakcji pomiędzy dziełem sztuki a jego odbiorcą. Tworzył delikatne formy, przypominające poruszające się płaszczyzny żywego organizmu.
Prezentowana praca jest efektem op-artowskich poszukiwań przestrzeni uzyskanej na płaszczyźnie obrazu za pomocą barwy i kształtu. Rysunki te są zapisem twórczych prób oraz istotnym etapem komponowania ostatecznej kompozycji malarskiej. Wiele z nich, pomimo szkicowego punktu wyjścia, stanowi autonomiczne dzieła, zaskakujące odbiorcę swoją drobiazgowością. O ile malarskie płótna Fangora oddziałują na widza iluzją kształtu, stworzonego z przenikających się barw, rysunki zachwycają plątaniną setek przecinających się linii i kresek w pojedynczych kolorach, których skupiska nakładają się na siebie i dopiero z dystansu, myląc wzrok, dają złudzenie powstawania barw pochodnych i kształtów, osiągając efekt analogiczny do obrazów olejnych artysty.
W ofercie aukcyjnej znaleźć można też trzy prace Jana Dobkowskiego. W ostatnim czasie notowania prac tego artysty, uznanego klasyka awangardy, znacząco wzrosły. Najdroższe płótna Jana Dobkowskiego kosztują ponad 200 000 zł, natomiast najdroższa praca na papierze została sprzedana za 12 000 zł.
Dobkowski obronił dyplom w pracowni Jana Cybisa, jednak już na studiach wyraźnie sprzeciwiał się dominującemu wówczas sposobowi malowania skupionemu na niuansach kolorystycznych i silnym fakturowaniu. Angażował się w życie kontrkultury, m.in. ruch hipisowski, zaś w 1967 roku wraz z Jerzym „Jurrym” Zielińskim założył grupę Neo-Neo-Neo – nazwa miała sugerować, że we współczesnej sztuce nic już nie jest naprawdę nowe. Dobkowski od późnych lat 60. tworzył płaszczyznowe obrazy o kontrastowych zestawieniach barwnych, nawiązujące do estetyki popartu. Tematyką jego prac były przede wszystkim na poły abstrakcyjne kobiece (rzadziej męskie) akty o zdeformowanych ciałach i wyolbrzymionych cechach płciowych. Z czasem artysta w coraz większym stopniu skłaniał się ku malarstwu nieprzedstawiającemu, nasyconemu tajemniczą symboliką, oddziałującemu gęstą siecią drobnych linii o zniuansowanej kolorystyce. W twórczości Dobkowskiego od samego początku znaczącą rolę odgrywa niezwykle charakterystyczna, precyzyjna kreska, która dominuje w jego malarskich i rysunkowych kompozycjach. Choć Jan Dobkowski znany jest przede wszystkim z malarstwa pulsującego feerią barw, stanowiącego hołd dla witalnej energii natury i ludzkiej zmysłowości, w jego dorobku pojawiały się także prace mroczne i niepokojące. W roku 1994 artysta został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. Prace Dobkowskiego znajdują się w zbiorach m.in. Muzeów Narodowych w Warszawie, Poznaniu i Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Guggenheim Museum w Nowym Jorku oraz kolekcjach prywatnych w Polsce, Szwecji, Danii, USA, Szwajcarii, Francji.
Na aukcji w LIBRZE pojawią się także 3 wyjątkowe prace na papierze Zbigniewa Makowskiego. Makowski to jeden z najbardziej oryginalnych polskich artystów, który wpracował własną, uniwersalną wizję malarskiej rzeczywistości opartą na harmonijnym połączeniu intelektualnego i estetycznego wymiaru sztuki. Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz tworzeniem autorskich książek artystycznych.
Podczas pobytu w Paryżu w 1962 roku Makowski zetknął się z André Bretonem oraz członkami międzynarodowego ugrupowania Phases. Od tego czasu w swojej sztuce odwoływał się do poetyki surrealizmu jednak wciąż utrzymując niezależny i oryginalny charakter własnej twórczości. W swoich kompozycjach artysta łączył cyfry, fantazyjne kroje liter, skomplikowane formy geometryczne i symbole – często znane tylko sobie.
Jego precyzyjny rysunek wpływał na wrażenie iluzyjności przestrzeni oraz wzmaga tajemniczy nastrój kompozycji. Krytycy nazywali jego styl "metafizycznym iluzjonizmem" a artysta osobiście tłumaczył: "Traktuję moje malarstwo jako zaproszenie do własnego widzenia, przeżywania, rozumienia i śnienia świata".
Jego kompozycja Mirabilitas secundum diversos modos exire potest a rebus została podarowana przez rząd polski genewskiej siedzibie ONZ. Prace Makowskiego znajdują się w zbiorach między innymi Kunsthalle w Düsseldorfie, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museum of Modern Art w Miami, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris – Galerie Jeanne Bucher w Paryżu, Museu de Arte Moderna w Rio de Janeiro, Boymans van Beuningen Museum w Rotterdamie, a także w muzeach i galeriach w Polsce i w kolekcjach osób prywatnych.
Andrzej Gieraga studiował w PWSSP w Łodzi, gdzie w 1971 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem. Po obronie pracował w macierzystej uczelni, w latach 1987 – 1990 pełnił funkcję prorektora. W roku 1990 uzyskał tytuł profesora, a w roku 1992 profesora zwyczajnego. W latach 1990 – 2005 był kierownikiem Katedry Kształcenia Ogólnoplastycznego. Od 1994 roku jest kierownikiem Katedry Malarstwa i Rysunku na Wydziale Sztuki Politechniki Radomskiej.
W twórczości Gieragi istotne są trzy elementy – światło, kolor i geometria. Każda z jego prac jest efektem oddziaływania tych trzech czynników. Aby wydobyć niuanse działania światła, artysta stosuje relief; załamania powierzchni, budowane za pomocą regularnych, geometrycznych form tworzą harmonijną kompozycję, w której barwy zdają się pulsować.
W katalogu aukcyjnym prezentujemy również dwie prace Doroty Grynczel. Grynczel skończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymała w 1977 roku w pracowni prof. Jana Tarasina oraz pracowni prof. Wojciecha Sadleya. Jako pierwsza osoba w historii Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP ukończyła studia ze specjalizacją w dyscyplinie tkanina, a także była pierwszą kobietą-dziekanem Wydziału Malarstwa na tej uczelni.
„I pojawił się błękit, eliminując inne barwy. W jakiś sposób go potrzebowałam. Kiedy robiłam różne projekty i używałam innych kolorów, zawsze w pewnym momencie wchodziłam w błękity. Uznałam więc, że mi sprzyjają – mając większe kłopoty zdrowotne, musiałam się pewnie ochładzać, dopóki lekarze nie opanowali mojej dolegliwości, związanej z ciśnieniem. i te same barwy pozostały w obrazach mniej więcej od dziesięciu lat. Wiele osób stwierdziło, że z błękitem niewiele można zrobić; bardzo mało ma przejść: albo wchodzi w biel, albo – kiedy doda się do niego czerni, szybko idzie w nicość, w jakąś otchłań. A ja ciągle nad nim pracuję.” Dorota Grynczel, Rozmowa Zbigniewa Taranienko z Dorotą Grynczel: W perspektywie nowych obrazów, za: „Dorota Grynczel. Twórczość”, pod red. dr. Rafała Kowalskiego, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, Warszawa 2017, s. 14-15
„Gdy oglądam obrazy Apoloniusza, znajduję w nich coraz to nowe wątki do dalszej rozmowy, która jest przecież tylko refleksją obok właściwego wydarzenia, jakim jest malowanie. Największa radość, gdy spotkam obraz, który rozszerza zasięg przygody intelektualnej o trudne do przyjęcia w słowach odczucia, wtedy znowu nabieram pewności, że malarstwa nie da się niczym zastąpić” – Stefan Gierowski
Apoloniusz Węgłowski urodził się w 1951 roku w Piasecznie. W latach 1977-1982 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w pracowni malarstwa prof. Stefana Gierowskiego w 1982 roku ( aneksy w opracowaniach: grafiki prof. Haliny Chrostowskiej, kompozycji prof. Romana Owidzkiego i tkaniny prof. Wojciecha Sadley’a. Zajmuje się malarstwem i rysunkiem. Profesor zwyczajny prowadzący pracownię malarstwa i rysunku na Wydziale Sztuki UTH im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu oraz prowadzący pracownię malarstwa i rysunku na ASP w Warszawie. Jest autorem wystaw indywidualnych w Polsce, a także w Niemczech. Uczestniczył w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.
Olga Zabroń to jedna z ciekawszych, współczesnych polskich artystek. Od lat, niezwykle konsekwentnie, posługuje się językiem abstrakcji geometrycznej, tworząc dekoracyjne, niezwykle przemyślane monochromatyczne kompozycje. W jej obrazach widać echo twórczości wielu klasyków polskiej awangardy, m.in. Jana Dobkowskiego, Stanisława Fijałkowskiego czy Stefana Gierowskiego. W prezentowanej kompozycji artystka wykorzystuje powtarzalny układ nieregularnych linii, łącząc je w kompozycję nawiązującą do odbitego światła powidoków promieni słonecznych. Bożena Kowalska pisała o jej twórczości:
„Mocną jej stroną był od początku kolor. Czuła go z niezwykłą wrażliwością, umiała go przeistoczyć w światło i w mrok, w jarzenie i wygasanie. Posługiwała się wówczas geometrycznymi formami o znacznych wymiarach w stosunku do formatu płótna, często agresywnymi ostrokątnym kształtem i jaskrawością kontrastu wobec tła. Formy te sytuowane były symetrycznie w środku kompozycji, a czasem równie symetrycznie po skosie. Ich granice nie były wycięte ostrą linią, ale wyznaczone czasem węższym, a czasem szerszym konturem. Przeto traciły one nieco na swej geometryczności, lecz równocześnie zdawały się emanować nieśmiałym światłem, odmiennym barwą zarówno od nich, jak od ich tła”.
Naszą kolejną propozycją aukcyjną jest praca Marty Pokojowczyk. Artystka to absolwentka Malarstwa na wrocławskiej ASP im. Eugeniusza Gepperta (2013) oraz Historii Sztuki na Uniwersytecie we Wrocławiu (2011). Tkaniną zajmuje się od 2012 roku. Na przełomie 2014/2015, w ramach transgranicznego programu Erasmus dla młodych przedsiębiorców, odbyła staż w Atelier tkackim Heleny Loermans w Odemirze, w Portugalii.
Tkactwo ręczne to kluczowy etap w twórczości artystki, który pozwolił jej na zgłębienie zagadnienia struktury płótna, jako podobrazia malarskiego. Tworzenie na krośnie obiektów przestrzennych jest transpozycją dzieła sztuki ze strefy czystego oglądu w obszar bezpośredniego kontaktu z człowiekiem. W 2017 roku założyła we Wrocławiu Interweave Studio – Atelier badawcze, w którym przeplatają się sztuka, rzemiosło oraz nauki humanistyczne. Twórczo związana z Wrocławiem, Supraślem (woj. podlaskie) i Odemirą. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2019 r.
Niezwykle interesującą pozycją jest także praca łódzkiej artystki Małgorzaty Wyszogrodzkiej-Trzcianki. W latach 1968-1974 studiowała na Wydziale Ubioru i Tkaniny PWSSP w Łodzi, po obronie dyplomu pracowała na macierzystej uczeni w Katedrze Dziewiarstwa (do 2003 roku), była kierownikiem Pracowni Podstaw Projektowania, a w 2005 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego w Katedrze Wzornictwa na Wydziale Wzornictwa i Architektury Wnętrz łódzkiej ASP.
Organizowała (1997), a następnie kierowała aż do 2005 roku Wyższym Studium Projektowania Dzianin i Ubiorów Dziewiarskich (od 2000 roku - Kolegium Mody, Specjalność Projektowanie Dziewiarstwa). W roku 1999 przebywała (przez 3 miesiące) jako Visiting Research Scholar w University of California, Davis, USA.
Jako twórca uprawia dyscyplinę, która w świadomości odbiorców jest wciąż silnie obciążona tradycją sztuki użytkowej. W skład uprawianych przez artystkę działalności twórczej wchodzą: wzornictwo przemysłowe, dzianina, tkanina unikatowa, realizacja obiektów z wikliny. Za przedmiot swoich szczególnych zainteresowań wybrała dzianinę; w swoich pracach ukazuje ogromne możliwości tej techniki, zaprzecza naszym wyobrażeniom o niej, rozszerza i modyfikuje jej znaczenie. Wciąż poszukuje nowych rozwiązań, które pozwalają jej na wyrwanie się z rygorów warsztatu tkackiego.
Twórczość Małgorzaty Wyszogrodzkiej cechuje wielotworzywowość. Prace są czymś pośrednim pomiędzy rzeźbą, tkaniną a malarstwem. Ważnymi elementami kompozycji są rytm, faktura, wrażenia światłocieniowe. Z resztą ostateczny efekt w dużej mierze zależy od światła, które dla artystki jest bardzo istotnym tworzywem, nie zaledwie towarzyszącym, lecz wliczonym w całość kompozycji.
O swoich pracach z ostatnich lat artystka mówi: „Mimo zmiany materii z której tworzę – włókno na drut mosiężny – pozostaję wierna swoim poszukiwaniom artystycznym – strukturom linearnym w przestrzeni”.
Prace Małgorzaty Wyszogrodzkiej to abstrakcyjne, ulotne struktury, zapładniające wyobraźnię odbiorcy swą formą i wywoływanym nastrojem. Inspirują, stając się źródłem rozmaitych uczuć i emocji.
Jej obiekty znajdują się w zbiorach m.in. Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Rzemiosła w Krośnie, Stołecznego Biura Wystaw Artystycznych, miasta Magdeburg w Niemczech.