Sopocki Dom Aukcyjny zaprasza do swojej siedziby na Aukcję VARIA. W sobotnie popołudnie, 15 czerwca pod młotek pójdzie 280 obiektów. Bogata oferta zawiera w sobie malarstwo, grafikę, rzeźbę, biżuterię oraz rzemiosło artystyczne. Aukcja rozpocznie się o godzinie 16:00.
Edward DWURNIK (1943 Radzymin - 2018 Warszawa)
Galicja, 2001
olej/akryl, płótno, 146 × 114 cm
sygn. dat. i opis. p. d.: „GALICJA 2001 E.DWURNIK”
opisany na odwrocie: „14 I 2001/E. DWURNIK „GALICJA”/XXIII/82/2673”
Pochodzenie:
– prezent od artysty w 2003 roku, od tej pory w kolekcji rodzinnej.
Prezentowany obraz był pierwowzorem limitowanej edycji inkografii.
Marian MOKWA (1889 - 1987)
Istambuł. Nad Bosforem, 1911 r.
akwarela, ołówek, papier, 58 × 86 cm w świetle oprawy
sygn. i dat. p. d.: „Mokwa/Istambuł/1911/ Nad Bosforem”
Pochodzenie:
– Prezent od artysty z okazji ślubu w 1970 r., od tej pory w kolekcji rodzinnej.
Jednym z najważniejszych okresów w życiu Mariana Mokwy był wyjazd do Turcji pod koniec 1911 roku. Wtedy ukształtował się jego indywidualny styl. Czas pobytu nad Bosforem to dla Mariana Mokwy okres pracowity, wypełniony podróżami i malarską pracą. W okresie tym artysta posługiwał się akwarelą, techniką malarską niezastąpioną przy pracy w plenerze i ciągłej zmianie miejsca pobytu. W Turcji interesował się pejzażem, z upodobaniem kreślił typy ludzkie, szkicował architekturę Stambułu i innych miast Bliskiego Wschodu. Dla malarza z Północy Orient był fascynującym odkryciem, to świat, gdzie egzotyka splata się ze starożytnością. Wschód zaskakuje i pociąga przepychem, ostrością światła, feerią kolorów. Jego prace z tego okresu, tworzone niekiedy w „impresjonistycznym pośpiechu”, są dowodem prawdziwego talentu, zaskakują dojrzałością. Właśnie w Turcji Mokwa wyzbył się sztywności i akademickiej maniery. Prace te są niezwykle świetliste i lekkie, przepełnione aurą charakterystyczną dla krajów południa. To wtedy w czasie jednej z bitew morskich w okresie wojny bałkańskiej, złożył symboliczne śluby, poświęcając swoją twórczość morzu. Wybuch I wojny światowej przerwał okres pierwszych sukcesów, popularności, przychylności krytyki i niemałej już sławy akwarelisty Orientu.
Bibliografia: Wojciech Zmorzyński, „Tureckie śluby Mariana Mokwy”, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Gdańsk 2014.
Iwan TRUSZ (1869 Wysocko-1940 Lwów)
W lesie, lata 1920–30
olej, tektura, 71 × 101 cm
sygn. i dat. p. d.: „Iwan Trusz 192.? ”
Malarz nieokreślony - Francja (k. XVIII w.)
Wenus z Amorem
olej, płótno, 95 x 75 cm
Wenus, wywodząca się z mitologii rzymskiej bogini miłości, utożsamiana z grecką Afrodytą, od starożytności aż po czasy współczesne inspirowała i wciąż jest tematem chętnie podejmowanym przez artystów. Historia sztuki rozpisuje się o jej bogatej ikonografii, atrybutach i zmieniających się na przestrzeni wieków typach kompozycyjnych. Przedstawiana była przeważnie w nagiej postaci (wyjątkiem były np. wizerunki obecne na średniowiecznych malowidłach), postawie stojącej (np. Wenus Pudica) lub leżącej, jak u Giorgione lub Welazquza. Portretując Wenus artysta miał do wyboru szeroki wachlarz atrybutów, wśród których wyróżnić można lustro toaletowe, w którym bogini się przeglądała, kwiat roży, mirt, gołębie. W przedstawieniach Wenus Anadyomene nawiązywano do historii jej narodzin i wątków z życia, przedstawiając w asyście np. boga wojny Marsa, z którym bogini miała romans. Pojęcie na temat ilości wariacji ikonograficznych poświęconych bogini miłości daje publikacja K. Bendera zatytułowana „The Italian Venus” z 2007 roku, będąca katalogiem z wykazem realizacji tego tematu na gruncie włoskim, uporządkowanym podług ikonograficznego klucza. Oferowany na aukcji obraz przedstawia Wenus jako piękną niewiastę w półpostaci w asyście uskrzydlonego Amora, syna bogini, dzierżącego w dłoni zapaloną pochodnię – symbol roznieconej miłosnym uczuciem namiętności.
Pierścionek, współczesny
złoto pr. ok. 0,750, masa 6,30 g
brylant 6,64 ct, E/P1
ekspertyza laboratoryjna HRD Antwerp nr 230000046009
Bransoletka
złoto pr. ok. 0,750, masa 26,83 g
27 szt. brylantów łącznie ok. 19 ct,
H-J/Si2-P2
Elżbieta KRASIŃSKA (ur. 1956)
Naszyjnik "Due terzi"
srebro (zapięcie oraz jedna kula – pr. 0,600 – 0,800), masa brutto: 178 g
bursztyn naturalny, szlifowany
35 kul z bursztynu o średnicy około 1,5 cm – 2 cm
dług. ok: 84 cm
Złoty pojemnik, Carl Martin Weishaupt i Synowie, Hanau, około 1850 r.
złoto 14 ct, m. 165 g,
floralne i arabeskowe grawerowanie na każdej ściance pojemnika, niebieska wstążkowa emalia;
znaki jubilerskie i próby na wewnętrznej stronie pokrywy i na podstawie
wys. 4,6 cm, długość: 9 cm, szer. 7 cm
Carl Martin Weishaupt rozpoczął działalność w Hanau w 1801 roku jako złotnik, a od 1837 roku firma była zarejestrowana jako C.M.Weishaupt und Söhne. Zasłynęła z luksusowych wyrobów z niezwykle precyzyjnym grawerunkiem i emalią.
Żardiniera, Bruckmann & Sohne Heilbronn, koniec XIX w.
srebro pr. 0,800, m. 2770 g (sama żardiniera, wkład mosiężny)
wysokość: 25 cm, długość: 45 cm, szerokość: 24,5 cm
Fabryka srebra Peter Bruckmann & Söhne powstała w 1805 roku. Zasłynęła z wyjątkowo dekoracyjnych i luksusowych sreber stołowych i sztućców. Jej historia trwała przez cztery pokolenia – założycielem był Georg Peter Bruckmann (1778–1850), po jego śmierci fabrykę przejął syn Wolfgang Peter Bruckmann (1829-1870). Kontynuatorem był wnuk założyciela – Peter Bruckmann - współwłaściciel firmy w latach 1887–1923. Od 1937 właścicielem fabryki był Dietrich Bruckmann (1896–1967). Podczas II wojny światowej fabryka została zniszczona. Dzięki społecznemu zaangażowaniu została odbudowana w tym samym miejscu i już we wrześniu 1945 roku, częściowo pod gołym niebem, wyprodukowano pierwsze sztućce. Najlepszy okres działalności firmy to okres od około 1887 roku. Dynamiczny rozwój firmy zaowocował nowym budynkiem fabrycznym w 1898 roku przy Lerchenstrasse w Heilbronn. Tam pracowało 700 osób. Produkcja skupiała się na zastawach i sztućcach z ze srebra oraz sztućcach posrebrzanych. Fabryka przy Lerchenstrasse była jako największą i najnowocześniejszą niemiecką fabryka sreber. Z początkiem 20 wieku wytwórnia współpracowała z wieloma znanymi artystami jak Hans Christiansen , Peter Behrens, Josef Hoffmann, Joseph Maria Olbrich i Richard Riemerschmid, Wolfgang von Wersin, Hugo Cauer, Wilhelm von Eiff, Rudolf Rochga, Fritz Schmoll, Paul Haustein, Otto Prutsche, Otto Rieth, Paula Straus, Adolph Amberg, Karl Groß, Emil Lettré. Zastrzeżonym znakiem wytwórni był orzeł z rozpostartymi nogami i skrzydłami.
Komplet mebli w stylu Art Déco, lata 1925–35
W zestawie:
Szafa-kredens, bufet, lampa ze stolikiem do gry, stół, 6 krzeseł, 2 fotele oraz rozkładany fotel do odpoczynku w czasie dnia. Konstrukcja – sosna, brzoza, sklejka sosnowa; fornir – różne rodzaje orzecha, jawor, róża, mahoniowiec, palisander.
Wymiary:
szafa – kredens – 180 × 249 × 58 cm
bufet – 87 × 111,3 × 40,5 cm
szafka pomocnicza 88,5 × 40 × 34 cm
stolik pomocniczy z lampą – 140,5 min (211,5 wys. max) x 60 × 58,5 cm
krzesła (6 sztuk) – 84 × 44,5 × 43,5 cm
fotele – 81,6 × 56,5 × 52 cm
fotel rozkładany – 81,5 (max) × 85 × 73 cm
„Wszystkie meble z kompletu fornirowane, dekorowane wzorem złożonym z obramienia, wstęgi i wzorzystych wypełnień. Szafa – kredens zbudowana z dwuskrzydłowej szafy po lewej stronie oraz etażerki z półkami prostymi, przeszklonymi (dwoma, szyb brak) i półokrągłymi, otwartymi (trzema), trzema półokrągłymi szufladkami oraz trzema prostymi szafkami: dwoma jednoskrzydłowymi barkami i trzydrzwiowej. Szafa wraz z kredensem na wspólnej platformie – cokole. Wewnątrz szafy półka oraz drążek do wieszania ubrań. Na prawym skraju etażerki – zamontowana lampka. Bufet prostopadłościenny z odkładanym wiekiem i wnęką (pierwotnie przeszkloną) od frontu oraz montowaną na zawiasie po lewej stronie półokrągłą szafką z dwoma półkami i lampką. Stół kwadratowy, rozsuwany z pojedynczym wkładem, wsparty na kwadratowej kolumnie o ściętych narożach i zagłębionych półkoliście bokach, ujętej czterema walcami, wspartymi na toczonych drewnianych i stalowych kręgach. Stolik pomocniczy z kwadratowym, rozkładanym blatem oraz zamontowaną nań graniastym ramieniem lampy stojącej. Blat po rozłożeniu wsparty na dwóch pulpitach wysuwanych z oskrzynienia. Na prawym blacie pole do gry w szachy, lewy wyklejony zielonym suknem do gry w karty. W oskrzynieniu na narożach zamontowane wysuwane pojemniki na żetony i karty. Oskrzynienie wsparte na kwadratowej kolumnie, ujętej na bokach czterema walcami, wspartymi na toczonych drewnianych i stalowych kręgach. W kolumnie uchylna klapa, kryjąca barek. W ramieniu lampy zamontowany stalowy, gięty pręt o regulowanej wysokości, zakończony różowawą kulą szklanego klosza (analogiczne klosze lamp szafki pomocniczej i kredensu). Siedziska z ażurowymi oparciami, w kształcie litery U, wypełnionymi trzema stalowymi szczeblinkami, z trapezoidalnymi, wyściełanymi siedzeniami, wsparte na czterech nogach, przednich toczonych, prostych, tylnych graniastych szablastych, będących przedłużeniem wsporników oparcia. Poręcze foteli deskowe, zaokrąglone. Fotel rozkładany z dwoma wyściełanymi poduchami i regulowaną wysokością oparcia, na zębatce umocowanej od wewnętrznej strony poręczy. Ażurowe poręcze – boki w formie karbowanych owali, ułożone na płozach, stanowiących podpory fotela”. Fragment ekspertyzy dr Anny Kostrzyńskiej-Miłosz Unikatowe projektanckie meble, wykonane najprawdopodobniej na zamówienie. Wieloletni depozyt Muzeum Mazowieckiego w Płocku.